Kanıtlar belirsiz; bazıları pandemi sürecini, önlemeye dönük sistemlerin yenilenmesi için bir şans olarak görüyor.

USC Annenberg Sağlık Gazeteciliği Merkezi (Annenberg Center for Health Journalism Fellowship) 2020 Ulusal Birliği tarafından yazılan bu makale, dezavantajlı gruplara odaklanan bir serinin dördüncüsü olma niteliğini taşıyor. İlk hikaye, COVID-19’un, koruyucu aile sisteminden ayrılarak bağımsız yaşamaya geçiş sürecinde olan genç yetişkinleri nasıl etkilediğini ortaya koymaktadır, ikincisi çocuklara bakım görevini üstlenen ailenin yaşlı üyelerine, ebeveynlere ve salgının onların yeniden birleşme çabalarını nasıl etkilediğine odaklanmaktadır. 

Pandemi ve pandemiyle ilişkili olarak ortaya çıkan karantina süreci ve ekonomik zorluklar, çocuk koruma sisteminin tehlike çanlarını çalmak üzere harekete geçirdi: COVID-19, çocuk istismarında ani bir artışla sonuçlanabilir. 

Ancak bu iddia, kesin bir olgu da olsa sezgiye dayalı bir tahmin de olsa, kesin veriler en azından 2021 yılının ortalarına kadar ulaşılabilir olmayacağından hala sorgulanabilir olma niteliğini sürdürüyor. 

Bazı uzmanlar evde kalma talimatları nedeniyle, özellikle her beş istismar ve ihmal dosyasından bir tanesini ilgili birimlere rapor ettiği veriler tarafından tespit edilen öğretmenlerin de dahil olduğu ihbar konusunda yetkilendirilmiş bireylerin gözetiminden uzaklaşmış olmaları nedeniyle tehlike altındaki çocukların fark edilmeyeceğinden korkuyorlar. 

Diğer uzmanlar ise görünürlüğün bu şekilde azalmasının çocuk koruma sistemi görevlilerinin aşırı tepki vermelerini tetikleyebileceğinden veya tarihsel önyargıları şiddetlendirebileceğinden endişeleniyorlar. Ek olarak, uzmanlar strese neden olan ekonomik etkenlerin ve sosyal destek eksikliğinin, ebeveynleri bunaltarak onları kötü kararlar vermeye yönlendirebileceğine yönelik kaygılarını da ifade ediyorlar. 

MedPage Today tarafından görüşülen uzmanların hepsi kapalı kapılar ardında meydana gelen istismarların ve ihmallerin sonuçlarının korkunç olduğu konusunda hemfikirler, ancak birçoğu aynı zamanda COVID-19 sürecinde ailelerin araştırılmasına ve çocukların ailelerinden alınmalarına karşı temkinli yaklaşımlarını ellerinden bırakmıyorlar.

Şiddete bağlı ölümlere ve çocuk koruma sistemine dahil olan çocuklara ilişkin 2020 yılına ait ulusal verilerin yokluğunda, çocuk koruma sistemindeki kuruluşlar, öncelikle aileleri destekleyen ve çocukların daha başlangıçta çocuk koruma sistemine dahil olmalarını engelleyen önlemlere geçiş yapmaya devam ediyor.

Atlanta’da bulunan Georgia Tech’de çocuk istismarı araştırmacısı olarak görev yapan Dr.  Lindsey Bullinger, çocuk koruma sistemlerinin ailelere yardım etmek için cezalandırıcı olduğu kadar terapötik sorumluluklarının da olduğunu ve özellikle düşük risk grubuna dahil ailelerin çocuk koruma sistemleriyle birebir iletişiminin azalmasının onlar için iyi olabileceğini ifade etmiştir. 

Dr. Bullinger, MedPage Today’e yaptığı açıklamalarda şöyle dedi: “Bir yandan bu aileler için iyi—onlar bu süreci yaşamak zorunda kalmayacaklar. Bir yandan da trajik vakaları gözden kaçırmamız mümkün.”

Değişim Pandemiden Önce Başladı

2020 yılında pandemi nedeniyle, çocuk koruma sistemindeki kuruluşların uygulamalarının ve düşüncelerinin değişmesi durumunda çocuklara yönelik ihmal ve istismar sayılarında olası bir artış yaşanabileceğine ilişkin bir endişe meydana geldi. Modern yaklaşımlar, çocukların evlerinden ayrılması ve koruyucu aile yanına veya kurum bakımına yerleştirilmelerinden ziyade daha fazla önlem ve destek içeren çözümlere sahip olmasıyla tanımlanıyor. 2018 tarihli bir yasa olan, Önce Aile Önleme Hizmetleri Yasası (The Family First Prevention Services Act), finansal kaynakların bu yönde kullanılmasını desteklemektedir. 

Ekim 2019’da, eyaletlere, katılmayı planladıkları kanıt temelli önleme hizmetlerinin ve programlarının bir kısmını ödemek için belirli bir ölçüde çocuk koruma sistemine ayrılan bütçenin kullanılması imkanı tanındı. Eyaletlerin herhangi bir programı öylece uygulama hakları olmadığından, federal hükümet tarafından eyaletlerin onaylanması gereken bir Önce Aile veya Başlık IV-E Önleme Planı (Family First or Title IV-E Prevention Plan)’nı ibraz etmek ve geliştirmek için yararlanabilecekleri geçerliliği tanınmış hizmetlere sahip bir oluşum kurdu.

Ayrıca, Önce Aile Yasası, koruyucu aile ödemelerine, çocukları düşük kaliteli, aile dışı ortamlardan uzaklaştırmak amacıyla, yeni kısıtlamalar getirdi. 

Sağlık ve İnsan Hizmetleri’nin Çocuk ve Aile Yönetimi (Administration for Children & Families at the Department of Health and Human Services) ofisinin Çocuk Bürosu birimine göre, şimdiye kadar, sekiz eyalet planlarını bildirdi, diğer sekizinin ve Columbia Bölgesi’nin planları onaylandı.

Ancak, eyaletlerin yarısından fazlası kendi planlarını ibraz etmediklerinden, eyaletler, aile dışı harcamaların kısıtlanması uygulaması da dahil olmak üzere bu yasanın yürürlüğe konmasının 2021 yılının Ekim ayına kadar ertelenmesine karar verebilirler.

Los Angeles Bölge Denetim Kurulu’ndan Maral Karaccusian, MSW, Çocuk ve İnsan Hizmetleri Denetleme Yardımcısı Janice Hahn’a sordu: “Geçen zamanın ve konu üzerine yapılan araştırmaların gösterdiği üzere, çocuklar aileleriyle birlikte olmak istiyorlar. Bizim bir sistem olarak işaret edebileceğimiz yoksulluğun nesilden nesile aktarılan bir döngüsü varsa… cezalandırıcı olmak ve çocukları ailelerinden almak yerine, neden sadece bu ailelere yardım sağlamıyoruz?”

“Zaman ilerledikçe bu şeyler için umudum bu.”

Daha Fazla Stres Kaynağı, Daha Fazla İstismara mı Yol Açar?

Ön kanıtlar, çocuk istismarının 2020 yılında daha önceki yıllara nazaran arttığını destekler gibi görünüyor. Uygulanan sokağa çıkma yasaklarını takip eden 12 hafta içerisinde, aile içi şiddet servisine yapılan çağrılar %7,5 artış gösterdi. Boston’daki Brigham and Women’s Hospital’de yapılan bir araştırma, pandemi süresince önceki yıllara kıyasla aile içi şiddetin 1,8 oranında arttığını gösteriyor. 

East Tennessee Eyalet Üniversitesi Kırsal Sağlık Araştırma Merkezi’nde (East Tennesssee State University Center for Rural Health Research) araştırmacı ve Chicago Üniversitesi NORC’un Halk Sağlığı Araştırması (University of Chicago NORC’un Public Health Research) bölümünün kıdemli üyesi olan Michael Meit karantina süresince dezavantajlı çocuklara yönelik endişenin belirgin olduğunu söyledi.

Micheal Meit MedPage Today’e şöyle söyledi; “Eğer güvenli bir ev ortamında değilseniz, ailenizle birlikte karantinada kalmanız iyi bir şey değildir. İşte bu kadar basit.”

Ancak diğer veriler bu kadar açık değil. 2020’nin ilk yıllarında şüphelenilen veya doğrulanmış çocuk istismarı ve ihmaliyle ilgili acil servislere yapılan ziyaretlere ilişkin son CDC analizleri, bu ziyaretlerin 2019 yılına kıyasla %53 azaldığını, ancak genel acil servis ziyaretlerinin de kabaca %70 oranında düştüğünü gösteriyor. Daha ağır istismarı gösteren, hastaneye kaldırılmayla sonuçlanan ziyaretlerin sayısı ise sabit kaldı.

Öğretmenler gibi ihbar yetkisi tanınmış bireyler, evde kalma talimatları ve online eğitime geçiş nedeniyle öğrencilerinin üzerinde artık daha az takip imkanına sahipler.

Bu durum kısmen daha az ihbara neden oldu ve bunun bir sonucu olarak ev soruşturmaları azaldı. Georgia’da 2018 ve 2019 yıllarına göre çocuklara yönelik kötü muamelelerde, olağanüstü hâl ilanını takiben %55’lik bir düşüş yaşandı. 

Kasım ayında, HHS bünyesindeki Çocuk Bürosu, Başlık IV-E kurumlarının önleyici servislerini bu tür programlar başka türlü ailelerin kullanımına sunulmayacağı durumlarda sanal olarak uyarlamaları için esnek finansman sağladı. 

Zihinsel ve bedensel sağlık, kalkınma ve eğitim konusunda servis sağlayan, kar amacı gütmeyen bir kuruluş olan Merakey’in yöneticisi ve başkanı Ted Dallas, Pennsylvania ve Maryland İnsan Kaynakları Biriminin (Pennsylvania and Maryland Department of Human Resources Agency) yönetiminde 6 yıllık bir deneyime sahip. 

Dallas, çocuk koruma sistemindeki ziyaretleri sanal olarak gerçekleştirildiğinde görülmeyen bazı noktaların, vaka çalışanları evleri fiziksel olarak ziyaret ettiklerinde daha ulaşılabilir olduğunu söyledi.

Dallas, “evde bizzat bulunulan ziyaretler boyunca, evin durumuna bakabilirsiniz, çocuğun nasıl yaşadığı ve buzdolabında yiyecek ne olduğu konusunda daha iyi fikir sahibi olabilirsiniz, ayrıca evde daha önceden tanımadığınız biri var mı sorusuna cevap bulabilirsiniz” şeklinde açıklamalarda bulundu. 

Dallas, genellikle kötü muamelelerin kaynağı olarak addedilen, evde bulunan ve ebeveynlerin ilişki içerisinde olduğu yabancıların kameralardan saklanabileceğini söyledi.

“Eğer evdeyseniz, o insanı orada görebilirsiniz. Eğer Zoom görüşmesindeyseniz, kameranın önünden yürümezse, onun orada olduğunu bilemeyebilirsiniz.” 

Dallas, çalışanların bunun yerine çocukları neyin en çok riske attığını tahmin etmeye yardımcı olan veri analizlerine ve algoritmalara güvenmek zorunda kalabileceğini söyledi.

“Geçmişte asılsız olsalar bile, bu çocuk hakkında çok sayıda çağrı oldu mu? Bu çocuğun çocuk koruma sistemiyle ilgili geçmişi nedir?” dedi.  

Chicago Üniversitesi Chapin Hall’de kıdemli politika araştırmacısı olan Dr. Dana Weiner, acil hattına gelen ihbarlar aracılığıyla gözlenen şüpheli istismarların tespit edilmesine karşılık olarak soruşturma veya alternatif bir yöntemle verilen karşılıkları hesaba katarak bir zaman serisi analizi gerçekleştirdi.

Ancak bu şüpheli istismarları teyit etmenin “sadece rapor edilenleri görebildiğimizden dolayı” zorlu olduğunu söyledi.

Weiner, “tipik bir yılda rapor edilenlerle bu oldukça alışılmadık yılda rapor edilenleri karşılaştırdığımızda, görmediğimiz şeyler hakkında da bir şeyler öğrenebiliriz.” dedi.

2019 ile 2020 arasındaki suçlamaları kıyasladığımızda, ki eyalet çapında acil hattı arama verilerine ulaşabildiğimiz bir alan, Weiner, her bir suçlama için alınan aramaların sayısı ile hangi tür aramaların kaçırılmış olabileceği arasındaki uçurumu tanımladı ve bu yetkili ihbarlarının çocuk koruma sistemi tarafından azımsanmayacak aşırı tepkilere yol açabileceğini ifade etti. 

Weiner’ın söylediğine göre bu durum, ihbar konusunda yetkili bireylerin görevinin gözetimden desteğe doğru kaydırılmasının gerekip gerekmediği sorusunu gündeme getiriyor. 

O, “Bir acil yardım hattını aramanın aksine eğer onlar tek tercihlerinin çocuk desteği, kıyafet, yiyecek veya her neye ihtiyaçları varsa destek sağlayan topluluklara yönlendirecek teknolojik araçlara sahip olmak olduğuna inanırlarsa, cevapların ailelerin gerçekten ihtiyacı olan şeylere daha uygun ve duyarlı olacağını düşünüyoruz” dedi.

Ekonominin kötüye gitmesi ve ailelerin izolasyonu gibi faktörlerin gerçekleşmesi, çocukların zarar görme riskini arttırır, ihbar konusunda yetkilendirilmiş bireyler aracılığıyla denetimin arttırılmasına odaklanmaktan ziyade çocukların iyiliği hakkında endişelenenler, bunun yerine ailelere destek verme ve onları istikrara kavuşturma yollarını araştırmalıdır.  

Çocukların Ailelerinden Uygunsuz Bir Biçimde Alınmaları Üzerindeki Etkiler

Az sayıda rapor ve araştırmanın aksine, koruyucu aile bakımındaki çocukların sayısı göreceli olarak 2020 yılında daha önceki yıllara göre nispeten sabit kaldı. The Imprint tarafından yürütülen bir analizde, koruyucu aile bakımındaki çocukların sayısının 2019’dan 2020 yılına %1,9 düşmüş, ancak bir önceki yıla göre %2,4 düşüş takip etmiştir. 

Belki de istismar ve ihmalin ihbarındaki düşüş, daha düşük riskli ihbarların her durumda kanıtlanmamasına dayandırılabilir. Örneğin Weinar’ın araştırmasına göre öğretmenler tarafından yapılan ihbarların yalnız 11’i kanıtlanmış durumdadır.

Bu durum çocuk koruma sistemindeki kurumların pandemi öncesinden beri çok fazla çocuğu ailelerinden alıp almadığı sorusunu gündeme getiriyor. Birçok ebeveyn, pandeminin bir sonucu olarak barınma veya yiyecek güvensizliğine sahip olduğundan bu durum öğretmenleri, doktorları ve ihbar ile yetkilendirilmiş diğer bireyleri yanlış yönlendirmiş olabilir.

Uygunsuz bir biçimde çocukların ailelerinden alınmalarına yönelik potansiyel artış, bunu sınırlandırmak isteyen Karacussian için endişe verici bir durum anlamına geliyor.

Karacussian MedPage Today’e verdiği demeçte, “Bence çocuk koruma sistemi içerisinde muhtemelen şu anda olması gerekmeyen pek çok ailemiz olduğunu düşünüyorum” dedi. 

O, “Çocukların ailelerinden alınmalarının kısıtlanması, yoksul olmaları veya tenlerinin rengi nedeniyle çocuk koruma sistemine girmeyeceklerine ilişkin bir güven sağlar” dedi.

Karacussian, “Çocuk koruma sistemi konusunda kötü şöhretli ve tarihsel olarak yaptığımız şey yoksul insanları hedef almaktır” dedi. “Döngü kendini devam ettirirse, çocuklarımızın ve ailemizin, özellikle şimdi, yaklaşmakta olan bir ekonomik krizden nasıl etkileneceğine ilişkin karşı konulmaz bir düşünceye yol açar.”

Dallas, yoksulluk ve ihmalle ilgili örtük önyargının büyük bir endişe olduğu gerçeğine katılıyor. 

“Başkan Obama’nın çocuğunun gittiği Quaeker okulu olan Sidwell Friends’e giden beyaz bir çocuğa karşı Southeast Washington’da fakir bir siyah çocuksanız sistem aynı tepkiyi mi verecektir? Büyük ihtimalle hayır. İşte sistemin problemi bu.” dedi.

Eğer soru “Burada ne olup bittiğini bilmiyorum, güvende olacağım ve bu çocuğu evden alacağım” demeye eğilim olup olmamasıysa, bu gerçekleşebilir bir durum. Benim düşünceme göre, dengeleyici olan şey, çocukların kurum bakımına alınmasının pandemi nedeniyle düşmesi olabilir.”

Ancak, Los Angeles’ta, önlemeye yönelik önemli ölçüde bir yoğunlaşma meydana geldiğini ve Karacussian mevcut olan bu güvenlik ağı servislerinin geçerli olacağından umutlu olduğunu söyledi.

Karacussian, “Çocuk koruma sistemi ne kadar kusurlu olsa da, insanların bir çocuk tehlikede olduğunda ihbar etmeye yönelik isteğini görmezden gelmelerini istemediğini söyledi.”

Erişimimiz Dahilinde Güçlü Aileler ve Topluluklar İçin İttifak’ta (Alliance for Strong Families and Communities Within Our Reach) yönetici olan Amy Jantz Templeman, henüz çocuk koruma sistemlerinin çocukları ailelerinden alınmasında yüksek bir orana sahip olduğunu veya pandemi öncesinden farklı bir tepkinin mevcut olduğuna ilişkin henüz destekleyici bir kanıt olmadığını söyledi.

Templeman ayrıca daha önceden kongre tarafından 2012 yılında Obama başkanlığında kurulmuş Çocuk İstismarını ve İhmalini Önleme Komisyonu’nda (Commission to Eliminate Child Abuse and Neglect Fatalities) yöneticilik yaptı.

O, daha önce çocuk istismarı ve ihmali raporlarındaki genel düşüşün, düşük riskli yönlendirmelerdeki azalmaya bağlanabileceğini destekleyen bir çalışmaya atıfta bulundu.

Ancak, çocukların ailelerinden alınmalarına yönelik federal hükümete bildirme verilerine Haziran 2021’e kadar ulaşılamayacak. Eğer aramaların yüzdelik oranları daha önceki yıllarla kıyaslandığında bir artışla sonuçlanırsa, bu çocukların koruma sistemine alınmalarının uygun olmadığı anlamına gelmeyebilir. 

Bunun hala bize onların daha reaktif olduğunu göstermeyeceğini söyleyen Templeman, çocuk koruma sistemindeki karar vericiler, genellikle “hala uygun olarak ailelerden alıyor olabilirler, sadece onlar genellikle yaptıklarından daha ciddi vakalarla mücadele ediyorlar” dedi.

Sistemin reaktifliği ile ilgili sonuç çıkarmadan önce, çocukların ailelerinden alınma oranları etrafında oluşturulan, risk seviyeleri ve fiziksel veya cinsel istismar, ihmal, eğitim ihmali ve diğer problemler gibi savları içeren verilerin kalibre edilmesi gerekmektedir. 

Bu yıl gerçekten ne olacağını göreceğimiz birkaç ayımız daha olacaktır.

Weiner, yüz yüze eğitimin yeniden başlamasıyla birlikte kapalı kapılar arkasında gerçekleşen bir istismar dalgalanmasını ve ihbar tsunamisini beklemediğini söyledi. Ancak o çocuk istismarı ve işsizlik oranlarının birbirini takip ettiğini ve aylık işsizlik oranlarındaki %1’lik bir artışın kötü muamele iddialarına yönelik olarak taranan 61 rapordaki artışla ilişkili olduğunu söylüyor.

Weiner, “Pandemi sürecinde işsizlik ve yoksullukla bağlantılı olarak çocuğa kötü muamelenin artacağını düşünmek olasıdır ancak bu ifade yanlış yönlendirilebilir.” dedi.

Weiner MedPage Today’e “Bu aileler hakkında endişelenmeyeceğimiz anlamına gelmiyor, ailelerin gerçekten mücadele ettiği olaylara uyum sağlamalarını sağlayacak cevaplar vermeliyiz.” dedi.

Ailelerin, toplum temelli olan özellikle ekonomik ihtiyaçlara yoğunlaşmış bir desteğe ihtiyacı olduğunu belirtti. 

Önlemeye Odaklanmak

Pandemi öncesinde, çocuk koruma sistemine dahil olan çocukların sayısını azaltmak için bir hareket vardı. FFPSA’nın 2018’deki bölümüyle birlikte, politika üreticiler ailenin önceliğine ve korunmasına odaklanan veya çocukların aralarında akrabalık bağı olan bakım ortamlarına ve ruhsatlı koruyucu evlere yerleştirilmesinin önceliğini ve korunmasını öne çıkaran yeni bir ilgi başladı. 

Yasa, eyaletlerin çoğunun geleneksel olarak koruyucu bakımın sürdürülmesi ve evlat edinme ödemelerinden oluşan sosyal yardım fonlarının, ebeveynlerin ailelerini bir arada tutmasını sağlayacak psikolojik danışma, fiziksel istismar tedavisi ve ebeveynlik kursu gibi araçlar sağlayarak bunu destekleyecek servislerin ödenmesi için bir kısmını kullanılmasına izin veriyordu.

Çocuk Trendleri’ne (Child Trends) göre, 2016’da çocuk koruma hizmeti kuruluşları tarafından bu alanda kabaca 30 milyar dolar harcandı. Kongre Araştırma Servisi’ne (Congressional Research Service) göre bu harcamanın %56’sı eyaletten ve yerel hükümetlerden, %27’si ise hükümet programlarından Sosyal Güvenlik Yasası IV-E ve IV-B Başlığı ve Çocuk İstismarını Önleme ve Tedavi Yasası (the Child Abuse Prevention and Treatment Act) aracıyla karşılanıyordu. 

Fonun %17’lik ek bir kısmı, çocuk korumayla ilgili, ancak Sosyal Hizmetler Blok Hibe ve Muhtaç Aileler için Geçici Yardım gibi öncelikli olarak buna odaklanmayan federal programlardan geliyor. 

Templeman, Önce Aile Yasası’nın iyi bir başlangıç olduğunu, söylüyor.

Obama’nın başkanlığında Templeman tarafından yönetilen komisyon, CECANF raporunda hangi ölçülerde önlem sağlanırsa çocuk istismarının engellenebileceği gerektiği sonucuna ulaşırken, çocuk koruma hizmetindeki kuruluşların yalnız bir şekilde bu sorunun üstesinden gelemeyeceğini ifade etti.

Templeman “Giderek artan sayıda araştırma, çocuk istismarını önlemenin cevabının birkaç temel koruyucu faktör oluşturmaya dayandığını göstermiştir; genişletilmiş sosyal bağlılık, kaliteli çocuk bakımı, sağlık sigortasına ulaşım, stresi azaltan servislerle ilişki içerisinde olmak, temel ihtiyaçları sağlayan düzenli bir işe sahip olmak.

Ancak Templeman, çocuk koruma hizmetleri sisteminin koruyucu faktörleri iyileştirmeye yardımcı olmak için tasarlanmadığını söyledi.

O, “Çocuk koruma hizmetleri bir istismar veya ihmal vakası olduğunda koruyucu bir işlev olarak hizmet etmek, araştırmak, sonrasında ise herhangi bir tipte ihmal ve istismar meydana geldiğinde tedavi etmek ve ailenin devam etmesine yardımcı olmak için tasarlandı.” dedi.

Templeman, “Çocuk ve aile refahını sağlamak için herkesin oynayabileceği rolün sorumluluğunu almak, toplumun ve diğer kuruluşların bünyesinde daha fazla halk sağlığı yaklaşımına sahip olmalarını gerektiriyor.” dedi.

Templeman, FFPSA’ye yönelik bir sonraki mantıksal adımın ailelere yatırım yapan, federal program tarafından fonlanan, toplum temelli çocuk istismar önleme programları Çocuk İstismarını Önleme ve Tedavi Yasası’na yapılan yatırımı artırmak olması gerektiğini savundu.

Hem çocuklara kötü muamele sorununun tanımlanması hem de federal fon sağlamak ve bu soruna yanıt vermek için bir politika yaklaşımı sağlanmak amacıyla CAPTA 1974’te yürürlüğe girmiştir. 

Templeman, “Yani sadece kurum bakımına alınmasını engellemiyorsunuz, aynı zamanda birisinin bir aile ile ilgili bir endişeyle ilgili olarak çocuk koruma hizmetlerini aramasına neden olabilecek tetikleyici olaylardan herhangi birini önlüyorsunuz,” dedi. 

Casey Aile Programları tarafından verilen özete göre, başlangıç aşamalarındaki vakaların önlenmesi için CAPTA bütçesinin, koruyucu aile ve son aşamalardaki vakalara ayrılan fonlamayla kıyaslandığında spektrumun küçük bir kısmını kapladığı görülüyor. 2016 mali yılında, CAPTA fonları federal hükümetin çocuk refahı için ayrılan 13,5 milyon dolarının % 3’ünden azını oluşturuyordu.

CAPTA’nın bütçesi çocuk koruma ve Toplum Temelli Çocuk İstismarını Önleme Hibeleri’ni (Community-Based Child Abuse Prevention Grants) geliştirmek için eyaletin hibesiyle birlikte toplamda 2019 yılında 158 milyon dolardı.

Çocuk Güven Fonu İttifakı’nın (Children’s Trust Fund Alliance) yöneticisi Teresa Rafael, önleme çalışmalarıyla ilgili sorunun bir kısmının -yani çocukların çocuk koruma sistemine dahil olmalarını en başta önlemek için aile kaynaklarının geliştirilmesinin- çocuk esirgeme ve kamu sağlığı gibi bir şemsiye altında toplanmadığını ve böylece kamuoyunda gözden kaybolmasıdır” dedi.

Rafael MedPage Today’e “buna gerçekten ülke çapında olması gerekenden daha az kaynak ayrılıyor, ancak toplumsal getirisi çok yüksek” dedi.

 

Casey Aile Programlarına göre, çocuklara kötü muameleyi önleme ve müdahale programları, hizmetlere yatırılan her 1 ABD doları için 1,79 ila 20 ABD dolarından fazlasına yol açabilir.

CTFA, eyalet vakıf fonlarından oluşan ulusal bir ağa liderlik ediyor ve toplum temelli aile güçlendirme ve çocuk istismarını önleme programlarını desteklemek için her yıl çeyrek milyar dolardan fazlasını dağıtıyor.

Pandemide, Batı Virginia’daki düşük gelirli ailelere “kapıya bırakma” yoluyla çocuk bezi ve diğer malzemeleri sağlamak için aile kaynak merkezleriyle birlikte çalışıldı; kaynaklara ihtiyacı olan aileleri yönlendirmek için bir “sıcak hat” geliştirmek için Alabama Çocuk İstismarı ve İhmalini Önleme Departmanı ile çalışıldı ve çeşitli bölgelerde aile ziyaret programlarının erişimi artırıldı.

Rafael “Aşağılayıcı bir bakış açısına sahip olmaktansa yardım istediklerinde aileleri kaynak sağlayarak ödüllendirmek, bir vakanın daha ciddileşmeden önlenmesini sağlayabilir.” dedi.

Rafael, “ailelerden duyduğumuz bazı şeyler şunlar; yardım istediğimiz zaman, bu bedeliyle birlikte geliyor, yani birisi gündelik hayatımıza dahil oluyor, kararlarımı eleştiriyor, bu yardım ve ihtiyaç duyulan şeylerin ulaşması için bir engel” dedi. 

Ayrıca diğer bölgeler, risk altındaki ailelere sosyal yardımın genişletilmesi aracılığıyla çocuklara kötü muamelenin potansiyel olarak artmasının önüne geçmeye çalıştılar.

Michigan Sağlık ve İnsan Hizmetleri Departmanı’ndan Danielle Martin “Nisan sonlarına doğru, önleyici hizmetleri arıtmak amacıyla, kabaca 14 bin dezavantajlı aileye yıl içerisinde önleyici servislerin sağlanması amacıyla bakım vermek için 600 personel eğitildi.” dedi. 

MedPage Today’e “Bizdeki rakamlar ailelerin bağlantı kurma ihtiyaçlarının göstergesiydi” diyen Martin “biz genellikle madde bağımlılığı ve aile içi şiddet için ulaşılan aileleri görüyoruz” diye ekledi.  

Kentucky ve Tennesse’de faaliyete geçen, okullarda fiziksel olarak bulunan aile kaynak merkezlerinin umut verici bir müdahale olduğunun altını çizen Templeman, bir öğretmenin ihmal ile ilgili bir endişesi olduğunda, çocuk koruma hizmetini aramak yerine, bazen sadece aile kaynak merkezlerine gidip bir yönlendirme yapması…sonuç olarak çocuk ve potansiyel olarak tüm aile ihtiyaç duydukları desteği alabilir.” şeklinde açıkladı. 

Los Angeles Önleme ve Sonrası Bakım (The Los Angeles Prevention & Aftercare) topluluk ağı 2019’da arayanların servislerle bağlantılı olan 10 toplum temelli kuruluştan birine yönlendirildiği ve 2017’ye kıyasla önleyici servislerden yararlanan ailelerin sayısını üç katına çıkaran “Aileleri acil hattından yardım hattına yönlendirme” pilot programını kurdu.

Karacussian arabasındaki bir problem nedeniyle iş bulamayan bir anneyi hatırladı. Sonuç olarak, kadın depresyondaydı, işini ve evini kaybetmekten korkuyordu ve çocukları okula gitmiyordu. 

İlgili bir yetişkin, çocukların okulda olmak yerine sokakta oynadıklarını bildirdiğinde, bu çocukları çocuk koruma sistemine getirmek yerine, aileyi, yerel olan ve kadının arabasını tamir ettirebilecek esnek bir fona sahip olan toplum temelli bir kuruluşa Prevention & Aftercare ağı aracılığıyla yönlendirdi.

Los Angeles County ayrıca Annie E. Casey Vakfı, Casey Aile Programları, Amerika Çocuk İstismarını Önleme ve Çocuk Bürosu’nun ortaklığı olan “Büyüyen Aileler, Daha Güvenli Çocuklar: Refah için Ulusal Bir Taahhüt” üç yıllık pilot programının bir parçası olmak üzere dört bölgeden biri olarak seçildi. 

Karacussian, girişimi, akıl sağlığı departmanının sağladığı önlemlerden, halk sağlığı departmanının sağladığı madde bağımlılığına, aile içi şiddete, bireysel danışmanlığa ve aile terapisine kadar her şey için bir çaba olarak nitelendiriyor. 

Ve o, birçok savunucunun çocuk koruma sistemini kökten dönüştürme vizyonunu paylaşıyor.

“Bir sistem olarak yapmamız gereken, bir adım geri atıp aileleri bir bütün olarak görmek ve insana yakışır ücretli işlere, eşit eğitim veren okullara, gıdaya ulaşımlarını sağlamak. Bunlar, bir sistem olarak bütüncül olarak hesaba katılması gereken şeyler, benim düşünceme göre bir çocuk, Çocuk ve Aile Hizmetleri Departmanı’na girdiğinde ailelerimiz için artık gerçekten çok geç olmuş oluyor.”

Karacussian, “Bizim çocuk koruma sistemimize ihtiyacı olmayan ancak küçük bir yardıma ihtiyacı olan aileler ve çocuklarla gerçekten çalışmanın yolunu bulmamız gerektiğini düşünüyorum.” dedi. 

“Bundan daha fazlasını yapabilirsek, çocuk koruma sistemini bu şekilde çözeriz” diye ekledi.

Bazı çocuk koruma sistemi uzmanları FFPSA’nın temelindeki ilkeleri ilerletmek için pandemiyi bir fırsat olarak görüyor.

Philadelphia Çocuk İttifakı’nın (Philadelphia Children’s Alliance) geçici direktörü Paul DiLorenzo, “Belki de COVID-19 istismar ve ihmal olaylarının izolasyondayken tek başına gerçekleşmediği gerçeğini daha açık hale getirdi.” dedi.

DiLorenzo MedPage Today’e “Aksine, bunlar bazı zamanlar yıllar ve jenerasyonlar süren bir döngü içerisinde gerçekleşiyor.” dedi. 

Çocuk koruma sistemine katılmış olan ve kendileri bir çocuk koruma sistemi soruşturması geçiren ebeveynlerin, kısmen bu katılımdan sonra devam eden ruh sağlığı sorunları ve sosyal destek eksikliğinden dolayı, genel nüfusa göre çocuk koruma sistemi katılımı olan çocuklara sahip olma olasılığı daha yüksektir.

Ailenin korunması, gençler ve aileler için daha iyi sonuçlarla ilişkilendirilirken, taşınma veya çocuk koruma sistemi etkileşimlerinin çocukları ve aileleri olumsuz etkilediği gösterilmiştir.

Ulusal Çocuklar Konseyi Derneği’nin (National Association of Council for Children) Hukuk Direktörü Allison Green, COVID-19’un FFPSA’nın temelindeki felsefeyi canlandırdığı düşüncesine katıldı.

Green, “Ancak, çocuk istismarı ve ihmali oranlarının pandemi tarafından etkilendiğine ilişkin henüz bir karara varılmadı, bildiğimiz şey finansal stresin aileleri aşırı bir şekilde zorladığı” dedi.

Green, “Böylece biz kamu sağlığı sistemleri olarak yardım edebileceğimizi biliyoruz, haydi refah ve koruyucu faktörler üzerine çalışalım, sosyal ve ekonomik destek sağlayalım” dedi.

Dallas çocuk koruma sisteminin amacının önceden yatırımlar yapmak, çocuk istismarı ve ihmal vakalarını ortadan kaldırmak, kanıtlanmış vakalara sahip ailelerin sistemde geçirdikleri zamanı düşürmek olduğunu belirtti.

O, her şeye rağmen, “bunu işin dışına koymayı hedefliyor.” dedi.

Onun çocuk koruma sistemi konusunda “dipsiz kuyu” olarak gördüğü cemaat ve kurumsal ortamlar, önleyici ve toplum temelli hizmetlere göre spekturumun tam zıddında yer alıyor. 

Dallas “Aile sorununun proaktif bir şekilde üzerine gidildiği, sağlığın ekonomik ve sosyal belirleyicilerine değinildiği, müdahaleyi erkenden sağladığımız ve benim sistemin ‘dipsiz kuyusunda’ olarak tanımladığım mümkün olduğunca fazla çocuğu kurtarmak istemeniz” dedi.

“Eğer COVID için önemli bir nokta varsa, o da sistemin gitmesi gereken yerin burayı güçlendirmesidir.”

 

Bu yazı Onur Saygın tarafından Hayat Sende Derneği adına Türkçeye kazandırılmıştır.

Yazının orijinal linkine ulaşmak için tıklayınız.