Evlat Edinmek Her Zaman Zordu. Covid-19 Bunu Daha da Zorlaştırdı!
(Amerika)
“Bazı çocuk refahı sistemleri uzak bir gerçekliğin etrafında dönerken, savunucular 400.000 evlat edinilmeyi bekleyen çocuk için bu sistemin yeterince düzenli veya hızlı olmadığını söylüyor.”
Koruyucu aile sistemi aracılığıyla bir çocuğu evlat edinmek için bu uzun yolculuğun son adımı mahkemenin kararıdır. Bu, çoğunlukla bir formalite olmasına rağmen, geleneksel olarak sevdiklerinizle bir arada bulunmak için bir fırsat sağlar çünkü artık yargıç, bir tokmakla, bağların kopamayacağı bir ailenin oluşmasına yüz yüze karar veriyor.
Ancak, Covid-19 döneminde bu da tıpkı diğer pek çok şey gibi sanal hale geldi. Geçtiğimiz Mayıs ayında, 2019’un ilkbaharında, birlikte yaşadığı 4, 5 ve 6 yaşındaki üç küçük çocuğunu evlat edinen Celeste Scott “Evlat edinme sürecimizi telefonla tamamladık, Zoom’da bile konuşmadık, bu benim için büyük hayal kırıklığı oldu.” dedi.
Yine de, (Oregon – Dalles’li) Scott, evlat edinme sürecini tamamladığı için şanslı olduğunun farkında. Ülkenin başka bir yerinde yaşıyor olsaydı belki de hala bekliyor olabilirdi. Pandemi, çocuk refah sisteminde yeni zorluklar yarattı ve eski zorlukları daha da kötüleştirdi. Mesela yerleşimlerde, evlat edinmelerde gecikmeler yarattı ; gençleri bir sağlık ve ekonomik krizinin ortasında bu sistemden çıkmaya, korumadan ayrılmaya zorladı. Buna ek olarak çocuk refahı destekçileri, bu sistemin ülke çapında sistemli ve bunun üzerine yeterince hızlı olmadığını söylüyorlar.
Fosterclub’un yöneticisi ve kurucusu Celeste Bodner, bu durum hakkında, ”çocuk refahı sistemi son derece karmaşıktır ve devletin içinde ve hatta ilçeye göre bile büyük ölçüde değişiklik gösterebilir. Bu sistemlerin her biri pandemiyi kendi başına yönlendiriyor ve yönetiyor, bu da bir ilçedeki bir çocuğun deneyiminin hemen yanındaki ilçedeki çocuktan tamamen farklı olabileceği anlamına geliyor” diye belirtti. Örneğin, pandeminin başlamasından hemen kısa bir süre sonra, Florida’nın kendi çocuk refahı sistemi, koruyucu ebeveynlerin belgelenmesini, çocuklara yapılan sosyal hizmet uzmanlarının ziyaretlerini, ebeveynlik kurslarını, mahkeme duruşmalarını ve daha fazlasını uzaktan yürütmeye başladı. Geçtiğimiz Haziran ayında Florida, bir yargıç 22 yaşındaki Daisy Gains’in evlat edinilme sürecini tamamladığında 100. Zoom tabanlı koruyucu aile toplantısını kutlayarak bir sağlık ve ekonomik kriz sırasında devletin koruyucu bakım sisteminin “yaşlanmasını” önlemesine nasıl yardımcı olduğuna dair bir kez daha örnek oldu.
Ancak New York’ta, sistem neredeyse durma noktasına geldi. MercyFirst adlı Brooklyn’de kar amacı gütmeyen bir kuruluşta, korumadan ayrılan gençler için yerleşimler bulmaya odaklanan Wendy’nin çocuk programı ile çalışan Shantell Lewis,” uzun bir süre için, buradaki mahkemeler neredeyse hiçbir şey yapmıyordu ” dedi. New York son zamanlarda işin yürütülmesine devam etse de devletin önemli bir birikimi var. “New York’ta bazı yönlerden eski bir kuruluş, bir antika bir sistem var. Her zaman sanal çalışmaya sıcak bakmıyorlardı, bu yüzden uyum sağlamak için çok çok yavaş hareket ettiler.”
Devletler, evlat edinme ve koruyucu bakım yerleşimlerini uzaktan ve etkili bir şekilde yürütmenin mümkün olduğunu göstermiştir, ancak sosyal hizmet uzmanları, şu anda sistemde bulunan 400.000’den fazla çocuğa hizmet etmek için işlerini önemli ölçüde daha zor hale getirdiğini belirtmekte.
Brentwood, Missouri’deki Foster & Adoptive Care Koalisyonu’nda bir sosyal hizmet uzmanı olan Edna Green,” normalde, güveni inşa etmeye yardımcı olmak için çocuklarla yemek ve etkinliklerde aramızdaki buzları kırıyorum” “Bu çocukları kalıcılığa doğru hareket ettirmek için orada böyle bir ilişkiye sahip olmak çok önemlidir.” diye belirtti. Şahsen bağlantı kurma yeteneğinden yoksun olan Green, çocuklarla bağlantı kurmak için örneğin onları parkta veya hayvanat bahçesinde görüntülü görüşme yoluyla sanal “yürüyüşlere” götürmek gibi daha yaratıcı yöntemlere başvurdu. Yine de, birçok sosyal hizmet uzmanı, çocuk refahı sistemi içinde çalışırken ortaya çıkan problemlerin sadece bölge ile sınırlı olduğunu söyledi. Green,” yaratıcı olmak zorunda kalıyoruz ” “Ön kapıdan geçemezsem, bu çocukları olması gereken yere götürmek için arka kapıdan, mutfak penceresinden veya bodrumdan tırmanacağım.” diye ekledi.
Ancak koruyucu sistemin tüm köşeleri uyum sağlayamamakta. Birçok çocuk refahı uzmanı, yerel yönetimlerin artık maddi yardım sağlamakla yükümlü olmadığı durumlarda, gençlerin koruyucu aileden “ayrılma süreci” konusunda da endişe duymaktadır. Devlete koruması altında olarak 18 ila 21 yaş arasındaki yetişkinliğe bu ani geçiş, en iyi zamanlarda her yıl yaklaşık 20.000 genç için önemli bir meydan okumayı temsil ediyor. Ancak bugün, koruyucu ailede büyüyen insanlar, devam eden bir pandemi ve düzensiz bir ekonomi tarafından etrafı sarılan bir ülkenin içinde büyümüş oluyor.
Bodner,” korumadan ayrılan gençlerin sokaklarda veya bir arabaya sahip olacak kadar şanslılarsa arabalarda uyuduğuna dair raporlarımız var ” diye belirtti.
Geçtiğimiz Mayıs ayında, FosterClub, pandeminin koruyucu bakım sisteminde deneyime sahip genç yetişkinleri nasıl etkilediğini anlamak için 18 ila 24 yaş arasındaki 613 korumadan ayrılan gence bir anket yaptı. Pandemiden önce çalışan katılımcıların yüzde altmış beşi işlerini kaybettiğini bildirdi. Ankete katılanların %23’ü konut güvensizliği yaşadıklarını söyledi. Ve sadece yüzde 37’si yanına dönebilecekleri bir yetişkinin olduğunu söyledi.
Dave Thomas Evlat Edinme Vakfı’nın Başkanı ve CEO’su Rita Soronen,” genç bir kişi sistemin dışına çıktığında, birçok yönden zaten başarısız olmuş sayılıyoruz ” “Ama bu şu anda daha da doğru — bu genç grubun yetişkinliğe geçişte ne kadar savunmasız olduğunu göstermek için bir krizden daha iyisi yok.” dedi.
Davita Short, geçen sene Ağustos ayında 12 yaşından beri yaşadığı Indiana’ nın koruyucu bakım sisteminden 21 yaşında ayrıldı. Mart ayında, kayıtlı olduğu Vincennes Üniversitesi’ndeki yurtlar kapatıldıktan sonra, eski koruyucu ailesi onu geri dönmeye davet etti. Eylül ayında, federal programından 5.000 dolarlık bir bursla birlikte bir daireye taşınmasına yetecek bir iş buldu. Yine de, Short’un mali durumu istikrarsız olmaya devam ediyor. Şubat ayında konut kuponundaki fonları tüketecek ve işinin istikrarı konusunda endişelenmeye başlayacak. Short, “Özel konutlarından daha ucuz olan yurtlarda olabilseydim daha da güvende hissederdim; bütün bunları, okula gitmeyi ve aynı anda tam zamanlı işimi nasıl bir çırpıda yapmam gerektiğini bilmiyorum” diye belirtti.
Pandemiden önce nispeten istikrarlı olan korumadan ayrılan gençler, bu kriz sırasında koşullarının hızla kötüleştiğini belirttiler. Jaxx Saunders (20), yaklaşık iki yıl önce Montana’nın koruyucu bakım sisteminden ayrıldı. Saunders, koruyucu aileden ilk ayrılışlarının sorunsuz olduğunu söyledi. Eşiyle birlikte bir daireye taşındılar, Montana Üniversitesi’ne tıp öğrencisi olarak girdiler ve bir sinemada iş buldular. Montana’da ilkbaharda karantina başladıktan sonra, Saunders anında işini kaybetti. Saunders’ın eşi çalışıyor olsa da çift artık kira ödeyemedi ve başka bir yere taşındı. Saunders,” son birkaç aydır tanıdıklarımızda kalıyoruz bağışıklık sistemim zaten kötü olduğu için covid ile aram pek iyi değil. Sadece kendimi beslemek için para bulma konusunda endişelenmek zorundayım ve bu akıl sağlığım üzerinde oldukça etkili oldu.”
Kaliforniya ve Ohio gibi bazı eyaletler, gençlerin pandemi süresince sistemden ayrılmasını önlemek için politikalar uygulamak için hızlı davrandılar ve yakın zamanda ayrılmış olanların geri dönmelerine izin verdiler. Ama birçok devletler diğer gençleri kendi kaderlerine terk ettiler.
Savunucular tarafından aylarca yapılması önerilen sınırlı acil yardım fonu, son zamanlarda Kongre tarafından geçirilen en son teşvik finansmanına dahil edildi. Tasarı, korumadan ayrılan gençlere eğitim ve konut konusunda yardımcı olmak ve bu sisteme dahil olma yaşını 26’ya çıkarmak için ek bir 400 milyon dolar sağlıyor. Ayrıca, pandemi sırasında koruyucu bakım sisteminden ayrılma konusunda ülke çapında borçların ertelenme hakkını da hayata geçirecek. Tasarının ana temsilcilerinden biri olan Illinois Demokrat Temsilcisi Danny K. Davis,” harekete geçmeliyiz ya da yakında bu gençlerin çoğunu kaybedeceğiz.” diye belirtti.
Koruyucu bakım savunucuları için Covid-19’dan bile önce gelen bir başka önemli endişe onaylı koruyucu ebeveynlerin eksikliği, bu kriz sırasında daha da belirgin hale geldi. Austin, Teksas’ ta bulunan Helping Hand Home for Children’dan bir işveren olan Grace Lindgren,” ebeveynler, insanların şu anda evlerine girip çıkmalarına muhtemelen izin veremezler, birçok koruyucu ebeveynin şu anda düşünmeleri gereken başka çocukları veya bakıma ihtiyacı olan aile üyeleri var.”
Normalde bir yerleşimi kabul edebilecek birçok koruyucu ebeveyn, pandeminin beraberinde getirdiği ekonomik çöküş nedeniyle bunu yapamaz. Geçtiğimiz Ocak ayında, Teksas’ta onaylı bir koruyucu ebeveyn olan Jennifer Anderson, aniden işini kaybettiğinde 13 yaşındaki bir kız olan Maddie’nin evlat edinilme sürecini tamamlamaya yakındı. Milyonlarca işsiz Amerikalı gibi, o zamandan beri kalıcı bir iş bulamadı — Maddie’nin evlat edinilmesini ve diğer gençlere yardım etmeyi süresiz olarak askıya aldı. Anderson, “sürekli bir işim olup, gelir elde edene kadar, yapabileceğim fazla bir şey yok” dedi.
Soronen, bunu yapabilecek olanların bir araya gelmesinin daha iyi olabileceğini söyledi, ayrıca koruyucu ebeveyn olmayı düşünenlere “şimdi tam zamanı” diye belirtti. Daha fazla bilgi edinmek için kuruluşunun web sitesini ziyaret etmelerini önerdi. “Küresel bir salgın, doğal afet ya da başka bir şey olsun, bir kriz bu çocuklara yardım etmek zorunda olduğumuzu, ahlaki ve yasal yükümlülüğümüzü unutmak için bir bahane değildir.” diye de ekledi.
Bu yazı Şevval Tufan tarafından Hayat Sende Derneği adına Türkçeye kazandırılmıştır.
Yazının orjinal linkine ulaşmak için tıklayınız.
